Het oorspronkelijke idee om wat te gaan fietsen kwam van ene Sylveer Landuyt. Eind jaren 70 toerde een groepje Bentilse sportievelingen op zijn aanraden rond in onze contreien. Ze hadden ook een vaste trainingsronde van 60 km die deels de kustlijn volgde. Begin jaren ‘80 fietsten ze onder de vlag van de K.W.B.- Bentille en hun eerste sponsor was J. De Zutter Schrijnwerkerij -Plastiek ramen. In dit verband maakten onze pioniers in 1982 een tweedaagse rit van Luxemburg naar Bentille van 325 km. Voor de deelnemers toen werd het een zware rit. Men trainde toen nog niet zo zwaar. Ook toen al deed men zijn beklag over de erbarmelijke staat van de fietspaden. In het weekblad De Eecloonaar verscheen toen volgend verslag:

K.W.B.-ers fietsen van Luxemburg naar Bentille op 6 en 7 juni voor 325 km.

Om 5u30 waren alle fietsende en niet fietsende leden op post om naar Gent te worden gevoerd door Freddy Willems en Gaston Dobbelaere, om aldaar de trein te nemen naar Arlon. Ondertussen vertrok Jaques Boelens met Lucien de Mey met de volgwagen, met fietsen en materiaal richting Nothomb, waar we dan allen samen aan de voetbalkantine van de plaatselijke ploeg om 11 uur de start namen. Na 84 km werd er halt gehouden om de innerlijke mens te versterken, dit was toen in de buurt van Rochefort. Na hier en daar een lekke band was het toen aan Freddy Maenhout om zijn deel van de pech op te eisen. Gelukkig vonden we snel een fietswinkel om zijn gebroken voethaak  te herstellen. Om 17 uur bereikten we ons hotel in de buurt van Dinant. Na een fris stortbad, een lekker avondmaal en wat nakaarten zat iedereen rond 10.30 onder de lakens. Alleen Jackie leurde nog met wat rozijnen en radijzen. Op zondagmorgen om 8 uur namen we de start voor de tweede etappe van 186 km. Het was niet meer zo lastig als voordien en we reden een heel eind in de Maasvallei.

De tweedaagse uitstap was bij alle deelnemers in uitstekende aarde gevallen en kort daarop werden reeds de plannen gesmeed voor een driedaagse trip.

In 1982 maakten onze wielervaders een prestigieuze tocht van St-Gaarshausen aan de Rijn naar Bentille. Toen men naderhand de balans opmaakte kwam men aan 688 km en een gemiddelde snelheid van meer dan 30 km per uur. Als voorbereiding op deze monstertocht nam men onder meer deel aan ritten zoals Bentille-Dirksland-Bentille (225km), de Vlaamse Ardennenroute (175km), Oostburg (Nl.)-Geraardsbergen-Oostburg (200km) en Parijs-Eeklo (200km).

Op 27 november 1982 werd voor het eerst een clubfeest georganiseerd waarop de laureaten en clubkampioenen werden gehuldigd. Het werd een reuzenfeest en in de euforie van die bewuste avond ontstond de emancipatiegedachte om de K.W.B. te verlaten en een nieuwe club te starten. Bij “Nelly’s” (nu “The Roadhouse”) viel op 28 november rond 6 uur in de ochtend de definitieve beslissing : een handvol mannen ontvluchtte de bekrompenheid van de K.W.B. en doopten hun nieuwe club : “WTC BENTILLE”.

Zowat alle leden van de vroegere K.W.B. volgden in hun kielzog zodat de nieuwe club begin 1983, 28 leden telde. De vijf eerste bestuursleden waren: Bogaert Carlos, Huyst Jozef, Maerschalck Freddy, Van de Keere Norbert en last but not least Moens Oswald die mag beschouwd worden als grondlegger en eerste sponsor van de nagelnieuwe club. Het eerste clublokaal werd “ ‘t Vlasschuurken”. Het seizoen ‘83 werd, ondanks de zeer beperkte middelen, gestart met een fietsenwijding en een receptie. Het hoogtepunt werd de tweede plaats in de superclub: een 10-kamp waar alle sportclubs van de fusiegemeente aan deelnamen. Dit bewees dat WTC-Bentille van meet af aan een hoog sportief niveau bezat. Een lijn die de club gedurende zijn bestaan steeds doortrok. De eerste verjaardag van WTC Bentille werd op traditionele wijze gevierd met een clubfeest waar de eerste kampioenen in de bloemetjes werden gezet.

Reeds in de K.W.B. jaren was het duidelijk dat men kwaliteit in huis wou. Ze wouden niet versleten worden voor salonrijders. Zo verscheen in 1984 voor het eerst de Waalse Pijl op het programma. Als klap op de vuurpijl werden de wielertoeristen de superclub van dat jaar. Het jaar daarop in ‘85 verdedigden ze met succes deze titel, reden ze van Parijs naar Roubaix – de welbekende klassieker – en trokken ze naar Friesland om er de elfstedentocht te fietsen.

Het gezegende jaar 1986 is de geschiedenis ingegaan als één van de zwaarste der beginjaren. Naast een uitbreiding van hun palmares met enkele befaamde klassiekers zoals Luik-Bastenaken-Luik, Namen-Bouillon-Namen en de zware tocht der Flandriens, fietsten ze ook Parijs-Bentille: een klapper van meer dan 300 km. Bij de aankomst van deze heroïsche tocht werden de deelnemers op koninklijke wijze ontvangen. De fanfare wachtte hen op en het dorp zag zwart van de vrienden en supporters. De toenmalige uitbaters van het clublokaal “’t Vlasschuurken” – Dhr. en Mevr. François en Odette Boelens-De Clercq – vergastten onze helden op een lekkere maaltijd.

Op 5 juli 1987 werd gewezen lid Danny Lippens Belgisch kampioen bij de amateurs. En twee weken later fietste WTC Bentille van het thuisfront naar Alpe D’ Huez.

In het seizoen van ‘88 startte men met een superprestige: 3 organisaties die een klassieker waard waren leverden extra punten op. Het ging om Zottegem-Roubaix, Gullegem-Ieper-Gullegem  en de Ronde van Vlaanderen, die vertrok in Melle. Eind mei namen enkele leden deel aan de ronde van de B.S.D. Regen en koude maakten er een bijzonder zware beproeving van, een hel voor sommigen. Op 19 juni van hetzelfde jaar fietsten zes koerspaarden Gent-Wevelgem aan een gemiddelde snelheid van 31,7 km/u en op 25 juni trokken de WTC-ers voor het eerst naar Hoeilaart waar de basis werd gelegd van onze jaarlijkse verbroederingsrit. Het jaar daarop werden alle records gebroken wat betreft het aantal kilometer dat door de leden bijeen werd gefietst (56.465) en ook wat betreft het gemiddelde aantal deelnemers per rit (18).

In 1990 kende men  een lichte terugval op sportief vlak: een sabbatjaar of een jaar van bezinning voor het komende jaar 1991 want men droomde weer van de bergen. Op 13 juli 1991 trokken 10 moedigen met de fiets naar Lourdes in de Pyreneeën met als sluitstuk de beklimming van de Col du Tourmalet. Dat jaar kreeg de club een moreel zware klap; hun proost E.H. Hogewijs kwam te overlijden. Samen met het bestuur stond hij aan de wieg van WTC Bentille. Zij zouden hem als bijzonder joviaal en spontaan priester nooit vergeten.

In ‘92 werd het “dreamteam” gevolgd door een reportageploeg van VTM ! De confrontatie met de bergen liet de leden maar niet los. In 1993, een zeer belangrijk jaar voor de club (zie lager), gingen 10 pedaalridders van start voor een zesdaagse naar de Mont Ventoux. Op 16 juni beklommen ze deze ruim 1900 m hoge col. Het jaar ‘94 werd het jaar van de Erkenning. WTC Bentille werd bekroond tot Sportclub van het jaar. In dat jaar fietsten ze ook voor de tweede maal van Parijs naar Bentille: een trip van 315 km. De twee grootste klasbakken van dat moment trokken naar Italië om er Milaan – San Remo of de Pogio (290km) te fietsen.

Vanaf 1996 zagen we een nieuwe evolutie. Er werd regelmatiger gefietst, maar de afstanden werden kleiner. De grote klassiekers kennen een behoorlijke terugval. De jeugd begon opnieuw belangstelling te tonen voor het wielertoerisme. Om het fietsen buiten de grenzen van onze eigen provincie wat te stimuleren, organiseerden de bestuursleden in het seizoen van 1998 een nevencompetitie die de naam kreeg: “De 10 provincies”. Het waren 10 ritten die telkens in een andere provincie plaats vonden en die de allure hadden (en nog steeds hebben) van een klassieker. Zo fietsten we onder meer: de bloesemtochten in Limburg, de omloop van Midden-België in Antwerpen, Yvoir-St. Hubert-Yvoir in Namen, Les Boucles de la Semois in Luxemburg, Genappe-Floreffe-Genappe in Brabant.

Tot 1988 werd er in de winter vooral gevoetbald. Daarnaast organiseerde men ook bowlingavonden, biljartavonden, kaartavonden en boslopen. Vanaf 1993 vonden meer en meer wielertoeristen de weg naar het mountainbiken of de zogenaamde veldtoertochten. In 1998 hadden we een vast mountainbiketeam “MTB Bentille” dat de derde plaats behaalde in de  “Trofee Het Laatste Nieuws” en de vierde plaats in “The Belgian Mountainbike Trophy”. In ‘99 fietsen we “toerklassiekers” . Organisaties die de naam kregen van een oud wielerkampioen zoals: de “Herman van Springel classic” in Kalmthout, de “Frans Verbeek classic” in Tremelo, de “Eddy Merckx classic” in Hoei, de “Eric Vanderaerden classic” in Koersel, de  “Roger de Vlaminck classic” in Eeklo, de “Rik Van Looy classic” in Herentals en de “Joseph Bruyère classic” in Soumogne. Tijdens de wintermaanden behaalden onze mountainbikers de tweede plaats in de “Trofee Het Laatste Nieuws”.

Het jaar 2000 bracht een heropleving van de klassiekers met zich mee door de “Belgian Classic Trophy” . Het was vijf jaar geleden dat we met meerdere leden deze zware tochten veroverden. Na zeven jaar stond er opnieuw een meerdaagse rit op het menu. De “Ronde van Nederland”, een vijfdaagse rit van meer dan 900 km. De weersomstandigheden waren abominabel, maar de sfeer in de groep fantastisch. Tijdens de donkere maanden behaalden we weer de tweede plaats in de “Trofee Het Laatste Nieuws” na een nek aan nek race met Het team van Denderleeuw.

Het seizoen 2001 werd weer een topjaar voor WTC Bentille. Het ledenaantal was flink toegenomen en de grote opkomst bij de ritten in het voorseizoen waren veelbelovend. Op onze paasdriedaagse mochten we ondanks de hevige wind en de onheilspellende onweerswolken toch een gemiddelde van 25 deelnemers verwelkomen. Ook de voorjaarsklassiekers kenden  grote bijval. We fietsten ook 10 “parels” of anders gezegd ritten die wat in de vergetelheid waren geraakt en die toch nog steeds de moeite waard zijn. Zo namen we onder meer deel aan “De moerentocht” in Zonnebeke,  “De Ronde van Limburg”, de ”BAR” of het Ardens brevet in La Roche, Gent – Wevelgem en De Gentse Gordel. In La Roche passeerden we met maar liefst 12 deelnemers de inschrijvingstafel. Top of the bill was de derde editie van Parijs-Bentille. 12 dapperen legden de 312 km af aan een gemiddelde snelheid van ruim 29 km/u. Als voorbereiding op deze topper werd er een tweedaagse rit naar Voeren gereden. Deze twee buitengewone uitstappen  zullen de deelnemers steeds bijblijven en niet alleen omwille van de prachtige weersomstandigheden of het mooie parcours, maar bovenal omwille van de fantastische sfeer en de goede verstandhouding onder de Bentilse wielervrienden. Op sportief vlak weet WTC Bentille dus goed wat het wil. Naast een hechte teamgeest die levendig wordt gehouden door de ritten in groepsverband, probeert met overal in de kijker te lopen door als club knappe sportieve prestaties neer te zetten. De wekelijkse zaterdagrit is vrij van keuze terwijl er voor de zondagsritten van ongeveer 70 km wekelijks 20 à 25 leden present zijn. WTC Bentille betwist in principe geen competities. Toch zijn er leden die nu en dan hun kunnen meten in uiteenlopende sportdisciplines. En met succes. Op zowat alle tochten en rally’s welke plaatshebben in samenwerking met de BBR zijn de leden van WTC Bentille in groten getale aanwezig. Het hoeft geen betoog dat de prijzenkast van De WTC maar weinig overschot van plaats heeft.  

Op organisatorisch vlak hebben de bestuursleden van WTC Bentille in de voorbije jaren heel wat geleerd. In de beginjaren hield men het bij eerder bescheiden organisaties zoals clubfeesten, bowlingavonden en clubuitstapjes, maar aangezien het bestuur in diezelfde beginjaren maar al te dikwijls de bodem van het spreekwoordelijke bakje  zag, drong de nood zich op om acties op het getouw te zetten die de club wat meer financiële ademruimte moest verschaffen.

In 1985 organiseerde de club zo zijn eerste play back show. Dit fenomeen was in de 80-er jaren zeer populair maar het werd toch afwachten wat het die avond zou worden. De twijfels bleken ongegrond. Het werd een buitengewoon succes. Reeds lang voor de aanvang was de zaal tot de nok gevuld. De toeschouwers klommen op tafels, stoelen en kasten om toch maar een glimp van het spektakel te kunnen opvangen. Een moment werd zelfs gevreesd dat de zaal uit haar voegen zou barsten. Ook de twee daaropvolgende jaren hielden ze in Bentille aan deze formule vast.

Vanaf 1988  koos men een andere formule : de kaarting. Deze kaartavonden kenden ook bijzonder veel bijval. Omdat de club maar bleef groeien, ging men in hetzelfde jaar op zoek naar een aantal nieuwe sponsors. Naast Oswald Moens verschenen ook de logo’s van de firma’s  “Vlatex” , “’t Vlasschuurken” en “Drankencentrale Goethals” op de nieuwe wit-roze outfit. In het kader van de vele acties ten voordele van het project “Een stem voor Nico” , waarbij beoogd werd voor een zwaar motorisch gehandicapte jongeman uit Bentille een spraakcomputer te kopen, organiseerde de club de  “Drie uren van Bentille”. Op 27 september 1992 fietsten onder de 323 deelnemers tal van ex-wielrenners en politici voor het goede doel. WTC Bentille bleek duidelijk een sociaal voelende club te zijn.

1993 werd het jaar van de totale revolutie. De club sluit zich aan bij de Belgische Bond voor Rijwieltoerisme en Norbert Van de Keere werd unaniem tot nieuwe voorzitter gekozen. Er treedt ook een nieuwe hoofdsponsor op de voorgrond. Leo Thijssen van de garage Mazda kwam in grote letters op de nieuwe blauw en witte koerstruien te staan. Naast hem ook nog “Vlatex”, “’ t Vlasschuurken” en “drankencentrale Goethals”. Oswald Moens vonden we nog op de broeken. De prachtige uitrusting werd volledig gratis ter beschikking van de leden gesteld. Iets waar vele clubs alleen maar konden van dromen. In datzelfde jaar ‘93 organiseert WTC Bentille ook zijn eerste VTT happening aan de Boerenkreek.

In 1994 werd voor de eerste maal een driedaagse kermis ingericht. ‘s Vrijdags hield men kaarting en was er een schieting op de liggende wip. Op zaterdag fietste men de eerste editie van de inmiddels een begrip geworden  “Polder en krekentocht” onder de vlag van de BBR. ‘s Avonds schoven ruim 220 vrienden en sympathisanten aan voor een diner. Op zondag vond een familiefietstocht plaats waar maar liefst 108 dorpelingen aan deelnamen. Tegen de avond konden de mensen ook nog eens een gezellig potje gaaiberdbollen. Ondertussen was er op zaterdag en zondag ook een zomer VTT bijgekomen. Het werd opnieuw een grandioos succes met bijna 700 deelnemers over de twee dagen.

Sinds 1998 zijn de leden uitgerust met een prachtige outfit van donkerblauw en fluogeel waardoor ze heel goed opvallen in bijzonder in het verkeer. Het was ook in dat jaar dat ze in zee gingen met “Zakenkantoor Boelens & Co” als hoofdsponsor. Als nevensponsors prijken ook op de kleding: Restaurant “De Warande”, “Vlatex”, “Drankencentrale Goethals”, sportshop “Alain”, “Garage Thyssen” en “Café de tramstatie” Café Tramstatie is sindsdien het vaste clublokaal en de pleisterplaats waar bestuur en leden regelmatig verzamelen teneinde voorbereidingen te treffen in de optiek van hun hobby of om gewoon wat na te praten. De lezer heeft reeds opgemerkt dat WTC Bentille zich door de jaren heen heeft ontwikkeld en geprofileerd als een zeer actieve organisatie. Bewijs daarvan zijn, naast de sportieve prestaties,  de talloze wieler- en andere manifestaties die de club op haar palmares heeft staan en het intense clubleven.